ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ «ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ», Σ’ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ «ΛΑΔΩΝΟΥΝ»

Αρχές δεκαετίας ’80: Σκηνή 1η : «Τώρα όλοι αυτοί, είναι από τα μπουζούκια μεθυσμένοι…όλη η αλητεία της Αθήνας…πουτάνες, μαχαιροβγάλτες, εφοπλιστές!!...Ο κόσμος πεινάει κι αυτοί την βρίσκουν...»
(Από την ταινία του Π. Τάσιου «Παραγγελιά», όπου ο θυμόσοφος ταξιτζής, ορίζει το «παραβατικό περιθώριο» στον αδερφό του Ν. Κοεμτζή, Δημοσθένη).

Ελλάδα 2008 : Σκηνή 2η : Φράσεις από την πόλη : «Καλά τους τά’πε ο Βγενόπουλος στην Βουλή, σούζα τους είχε τους πολιτικούς», «Είστε υπηρέτες μου τους είπε, αυτός τουλάχιστον παράγει – πολύ το φχαριστήθηκα», «Αν δεν ήμουν… Ολυμπιακός και έβαζε βουλευτής θα τον ψήφιζα», Ν. Κακλαμάνης : «Μπορείς να γίνεις ο Μπερλουσκόνι της Ελλάδας», Αυριανή: « Μπράβο στον Βγενόπουλο, τα΄βαλε με τους διεφθαρμένους πολιτικούς και συνδικαλιστές»

Δυο διαφορετικές στιγμές, σε ενδεικτικές φάσεις του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Η μετάλλαξη της αξίας και της απαξίας. Η μετεξέλιξη των ιδεολογικών και φαντασιακά καθορισμένων προτύπων και πεποιθήσεων.
Στην 1η Σκηνή (πέρα από την ένσταση αν οι πουτάνες αποτελούν εγκληματίες ή θύτες εντός του συστήματος), η …σουρεαλιστική φράση του ταξιτζή, αντιπροσώπευε σε μέγιστο βαθμό τις αντιλήψεις και τους αγωνιστικούς προσανατολισμούς των πληβειακών στρωμάτων του κόσμου, αλλά και των «πρωτοποριών» του.
Πέρα από τον «θαυμασμό» για τους «αυτοδημιούργητους καραβοκύρηδες Ωνάσηδες», στο βάθος της νόησης, κυριαρχούσε η παρασιτική-τυχοδιωκτική κληρονομιά του εφοπλιστικού κεφαλαίου, η αεριτζίδική μεταπρατική του ιδεολογία, η υπηρετική σύνδεση του με τον ξένο παράγοντα και το εθνικό ξεπούλημα, η χρηματιστική κυριαρχία του στην οικονομία. Και πιο απλά, ο μέσος λαϊκός άνθρωπος, μίλαγε για τους χθεσινούς μαυραγορίτες της Κατοχής, για τα σαπιοκάραβα του πολέμου που αγοράστηκαν κοψοχρονιά, για τις αποζημιώσεις των ασφαλιστικών στους σκυλοπνίχτες, για τους ναυτικούς που θαλασσόδερναν στα υποψήφια φέρετρά τους, κλπ.

Στην Ελλάδα του 2008, σίγουρα δεν έχει αλλάξει ο ρόλος του εφοπλιστικού-χρηματιστικού κεφαλαίου, οπωσδήποτε όμως αμβλύνθηκαν και μεταλλάχτηκαν οι οπτικές του λαού. Φαινόμενο άμεσα συνδεδεμένο με την απαξίωση και την διαφθορά της πολιτικής από τους ίδιους τους πολιτικούς. Η «Ιταλοποίηση» της πολιτικής και κοινωνικής ζωής μοιάζει εξυγίανση για τον απλό πολίτη, που έχασε το κοινωνικό τους όραμα και είδε με τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις να «κοινωνικοποιείται» η παρακμή και τα σκάνδαλα. Οι εξωνημένοι πολιτικοί κατάφεραν αφ’ενός να φέρουν στην φανερή πια εξουσία τον οικονομικό παράγοντα που «φέρνει το χρήμα» και άρα πρέπει να «γ….και να δέρνει» και αφετέρου, πιθανά, σε λίγα χρόνια, να θωρούνται νοσταλγικά και να απενοχοποιούνται πολιτικά, οι παραδοσιακοί αστοί πολιτικοί ή τα εξουσιαστικά-αντιπροσωπευτικά κόμματα.
Παράλληλα, η οικονομική δυσπραγία και απελπισία των μέσων και φτωχότερων στρωμάτων οδηγεί και στην επίκληση, όχι πια πολιτικών αλλά «οικονομικών σωτήρων». Προσέγγιση που στρέφει πια την νοοτροπία του ρουσφετιού, όχι στους θεσμούς που «λαδώνονται», αλλά σ’αυτούς που έχουν ισχύ να «αγοράσουν» τους θεσμούς – άσε που είναι και φίλαθλοι και θα σώσουν και την Ομάδας μας.


Όσο οι πολιτικοί είναι όντως υπηρέτες του νεοκαπιταλισμού, όσο η Δικαιοσύνη μετατρέπεται σε οργανικό τμήμα της πολιτικής εξουσίας, όσο οι αλλοτινές «πρωτοπορίες» ξεπουλιούνται στις ευρωπαϊκές χορηγίες των Κοινοτικών Πακέτων και τα Συνδικάτα μασκαρεύονται σε «πελατειακό αγωνιστή» των κυβερνήσεων, τόσο η έξοδος από την κρίση του πολιτικού συστήματος θα έχει την φάτσα επίδοξων Μπερλουσκόνι.
Η εναλλακτική διέξοδος, μένει να μορφοποιήσει έναν νέο πολιτικό ανταγωνισμό, λαμβάνοντας υπόψην αντισυστημικές κεντρικές αντιπαραθέσεις. Το νέο πολιτικό υποκείμενο είναι σημαντικό να ενισχύει την συμμετοχική διεργασία των πολιτών στις αποφάσεις, να απονευρώνει την επαγγελματοποίηση της πολιτικής και να επαναστατικοποιεί την πολιτική πάλη και στα νέα πολιτικά πεδία αναφοράς ( τοπικό – περιφερειακό - εθνικό – οικουμενικό ). Πρόκληση και στοίχημα που έχει να αντιμετωπίσει, είναι να αξιοποιήσει την πολιτική σήψη και απάθεια, ως «σύμπτωμα» που μπορεί να φέρει παραγωγή νέων συλλογικοτήτων και κινημάτων.
Ως «σύμπτωμα» του πολιτικού οικοσυστήματος, που οδηγεί στην αλλαγή και όχι στην ομοιόσταση.