ΚΑΠΟΤΕ ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΝ ΜΕ ΠΕΤΡΕΣ...

ΚΑΠΟΤΕ ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΝ ΜΕ ΠΕΤΡΕΣ...
ΤΩΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΞΙΕΣ, ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ, Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ, O ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ...!!!

Η ...ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Η ...ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
Ο βυθός της λίμνης του...εκσυγχρονισμού

Άφήστε τα δέντρα, φτιάξτε φράγματα!!!

Το Φαραωνικό φράγμα του Αχελώου!

Οι πληγές της Φύσης...

Κόψτε το δέντρο, εμποδίζει την θέα.

"Θα γίνουμε όπως η Λίμνη Πλαστήρα", μου είπαν οι κάτοικοι!!!

8 Μαρ 2010

ΤΟ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Ο ναρκισσιστικός εαυτός του Έλληνα μικροαστού δέχθηκε ισχυρό πλήγμα. Η χρόνια αποστέρηση σε όλα τα μικροεπίπεδα της καθημερινότητας, είχε βρει την ιδεοληπτική δικαίωσή της σ’ένα υπερδιογκωμένο «Εγώ». Ίσως αυτό εξηγεί το γεγονός, πως στην σημερινή κρίση αυτό που τρομάζει περισσότερο από την ίδια την κρίση, είναι η πρωτοφανής απάθεια, ο φόβος και η ενοχή. Η αποδοχή μιας αδιαμφισβήτητης και αυταρχικής εξουσίας, φαντάζει τώρα απόλυτα φυσιολογική, για να «σώσει οτιδήποτε αν σώζεται». Η υπερνίκηση της εσωτερικής έντασης εξαρτάται από την παντοδυναμία μιας κυβέρνησης. Οι ιδέες «αρχοντοχωριάτικου» μεγαλείου εμπεριέχουν και το καταθλιπτικό αντεστραμμένο είδωλό τους.
Στην ύστερη μεταπολίτευση, τα μικρά και μεσαία αστικά στρώματα, ενοποιήθηκαν γύρω από τον φετιχισμό την κοινωνικής «θέσης», σε αντιδιαστολή με ευρύτερες λαϊκές συμμαχίες του παρελθόντος, που κατά καιρούς, τα οδηγούσαν, σε πορεία ριζοσπαστικοποίησης, προς μια «εν δυνάμει» ταξική συγκρότηση. Κοντά σε αυτά και οι εύποροι αγρότες ολοκλήρωσαν την στρεβλή αστικοποίησή τους. Ο καταναλωτισμός, η αεριτζίδικη νοοτροπία, η «μαγκιά» του μεσάζοντα, ο ετεροπροσδιορισμός, η λαγνεία και η λατρεία του θεάματος, η ηδονοβλεπτική οπτική της καθημερινότητας, η αποθέωση του ακαδημαϊσμού και οι «διανοούμενοι ηγετίσκοι», το περιρρέον ανομικό κλίμα κ.α, προίκισαν τον ιδεότυπο της συγκεκριμένης κοινωνικής κατηγορίας –που τόσο παραστατικά είχε περιγράψει ο Μ. Γκόρκι στους «Μικροαστούς»- με τα ελληνικά χαρακτηριστικά του. Παράλληλα, δημιούργησαν την συσσώρευση του «φαντασιωσικού κεφαλαίου» που χρειάζονταν ο ντόπιος σοσιαλφιλελεύθερος «εκσυγχρονισμός». Εμφανής και η μετεξέλιξη των «εργαλείων» αυτού του μετασχηματισμού : οι τριήμερες αποδράσεις, τα...ψυχοτονωτικά γκάτζετς, οι κρατικές μη κυβερνητικές οργανώσεις, ο αμβλυμμένος και στρογγυλεμένος Λόγος, η σύγχυση μεταξύ παραδοσιακού και μεταμοντέρνου, τα parades αντί παρελάσεων, οι καρτοκινητές ανάγκες, ο εργαζόμενος αντί του εργάτη, το…σούσι (τρομάρα μας), η επιχειρηματικότητα και τόσα άλλα.
Η ψυχοσύνθεση των μικρομεσαίων στρωμάτων, κυριαρχείται από ακραίες αντιδράσεις, από αφόρητη ματαίωση και ανασφάλεια, από προσαρμοστικότητα και ευελιξία, από ανεδαφικά οράματα αλλά και απίστευτες απογοητεύσεις. Ο εναγώνιος Γολγοθάς να φορέσουν «μεγαλοαστικά ρούχα», εναλλάσσεται με το δράμα μιας πιθανής επιστροφής στο μεροκάματο του εργάτη.
Ο περιβόητος μεσαίος χώρος, αποτελεί πεδίο ιδεολογικής κυριαρχίας, αλλά και τριβής για κάθε κόμμα. Επιπλέον, η άμβλυνση των ταξικών αντιθέσεων και η συναίνεση, απαιτούν ένα διευρυμένο και μαλθακό πολιτικά μεσαίο χώρο. Στην Ελλάδα, οι πολιτικές ελίτ και οι «υπηρετικοί» τους διανοούμενοι ανέλαβαν το έργο αυτό. Έπεισαν τους μικρομεσαίους, πως κυβερνούν, αλλά και ότι κατέχουν την γνώση για να διευθύνουν την κοινωνική αλλαγή. Επιπλέον, ο νεοραγιαδισμός ολοκλήρωσε την ιδεολογική επιδίωξη της κατεστημένης ολιγαρχίας. Είναι συνειδητό δημιούργημά της, ώστε να καταπνίξει κάθε ελεύθερο αγωνιστικό πνεύμα που θα μπορούσε να ριζώσει στον χώρο αυτό.
Όμως, το υποκείμενο, καλώς ή κακώς, αυτό είναι και η τραγικότητά του μπορεί να αναδείξει ευκαιρίες και ριζικές συμμαχίες ανατροπής. Είναι σαν το μεσαίο παιδί στις οικογένειες που μαθαίνει μέσα από τον δύσκολο ρόλο του. Που παρουσιάζει τις πιο πολλές ψυχικές διαφοροποιήσεις και αντιφάσεις. Που όταν βυθιστεί στον εαυτό του και συνειδητοποιήσει τον ουσιαστικό του ρόλο μπορεί να αποκτήσει την αυτονομία του.
Στην σημερινή, συγκυρία, αυτό δεν ξεκινά μόνα από την προσμονή της οικονομικής επανόρθωσης, αλλά προϋποθέτει μια επαναστατική-πνευματική αναγέννηση. Ένα νέο «σχετίζεσθαι» που θα μας οδηγήσει να ορίσουμε ξανά τα αυτονόητα. Ίσως είναι μια καλή ευκαιρία…!

Δημοσιευτηκε στην Εφημεριδα ΡΗΞΗ στο φυλο της 6ης Μαρτιου 2010.

21 Ιαν 2009

ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Ακόμα και τώρα, που οι ναζιστικές θηριωδίες των σιωνιστών στη Γάζα έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου, τη στιγμή που το σοβινιστικό κράτος του Ισραήλ προχωρά τη συστηματική γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, οι ηγέτες και τα ΜΜΕ της Δύσης όχι μόνο αποτυγχάνουν για άλλη μια φορά να αντιληφθούν και να καταγγείλουν την βασική αιτία του Μεσανατολικού προβλήματος, αλλά και τη συγκαλύπτουν. Τούτο αποδεικνύει ότι το σιωνιστικό λόμπι και η συστηματική προπαγάνδα που αυτό ασκεί σε σχέση με το Παλαιστινιακό ζήτημα, αλλά και γενικότερα με όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, έχει κάνει καλά τη δουλειά του.

Ποιοι, όμως, ευθύνονται πραγματικά για όσα έχει περάσει τις τελευταίες δεκαετίες στη Μέση Ανατολή; Ο σιωνισμός, ως κρατική ιδεολογία του Ισραήλ, που αντιμετωπίζει όλους τους Άραβες γείτονες ως απειλή για την επιβίωση των Εβραίων στη Μέση Ανατολή, αλλά και ο Εβραϊκός φονταμενταλισμός, ως κυρίαρχη κοινωνική ιδεολογία που έχει εθίσει τον εβραϊκό λαό σε κατάφορα ρατσιστικές αντιλήψεις που υπαγορεύουν ότι οι «μη-εβραίοι» είναι υπάνθρωποι, όντα προορισμένα για να βλάψουν και να υπονομεύσουν τον «περιούσιο λαό». Και βεβαίως, όσο η πολιτική του Ισραήλ, αλλά και το κλίμα μέσα στην Ισραηλινή κοινωνία καθορίζεται από αυτό το δίπολο είναι προφανέστατα σαφές ότι η ειρήνη και η σταθερότητα στη Μέση Ανατολή δεν θα έρθει ποτέ.

Ποιος όμως θα μιλήσει ανοιχτά για αυτήν την κατάσταση στη Δύση; Σχεδόν κανείς, ενώ αυτοί που τολμούν θα βρουν μπροστά τους την αισχρή συκοφαντία των ανοιχτά ή συγκαλυμμένα φιλοσιωνιστών και τις αγωγές από τα εβραϊκά λόμπι. Αντ’ αυτών, ακούμε διαρκώς για την «Ισραηλό-Παλαιστινιακή διαμάχη», και τα «δύο άκρα» που συγκρούονται τροφοδοτώντας τον «κύκλο του αίματος» στη Μέση Ανατολή.

Γιατί όμως η προπαγάνδα των σιωνιστών συναντά τέτοια απήχηση σ’ όλο το φάσμα των δυτικών πολιτικών δυνάμεων, ακόμα και σε κομμάτια του λεγόμενου αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος; Διότι έρχεται να συναντήσει εδραίες και παραδεδομένες ιμπεραλιστικές αντιλήψεις, πάνω στις οποίες η Δύση δικαιολόγησε την κυριαρχία που ασκούσε και ασκεί στη Μέση Ανατολή. Μία Δύση που άκουσε με ικανοποίηση τον ιδρυτή του σιωνιστικού κινήματος, T. Herzl, να λέει ότι η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη θα αποτελέσει μία «όαση πολιτισμού στον ωκεανό της βαρβαρότητας». Διότι, ο οριενταλισμός, η συστηματική υποτίμηση της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και ακόμα περισσότερο των αραβικών λαών και του πολιτισμού τους ως «βάρβαρων» και «οπισθοδρομικών» είναι η στάση που συνοδεύει την παρουσία των Δυτικών στην περιοχή από τις σταυροφορίες μέχρι τις μέρες μας!

Μέσα από αυτήν την οπτική γωνία, μπορούν οι μηχανισμοί της ολοκληρωτικής παραπλάνησης να λειτουργήσουν με απόλυτη επιτυχία. Διότι είναι οι «οπισθοδρομικοί» και «βάρβαροι» Άραβες που τροφοδοτούν τον κύκλο της βίας και όχι βέβαια η ιμπεριαλιστική επιβολή και η σιωνιστική θηριωδία! Κάπως έτσι, ο σιωνισμός αλλά και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, σε αγαστή συνεργασία με τους λοιπούς μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης αναλαμβάνουν, άλλοτε δια του ανοιχτού γενικευμένου πολέμου (όπως συμβαίνει σήμερα στο Ιράκ, την Παλαιστίνη) και άλλοτε δια της λεηλασίας των πόρων και του πλούτου των αραβικών χωρών, που επιτυγχάνουν οι πετραλαϊκοί κολοσσοί, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμεία, να «εκσυγχρονίσουν» και να «εξανθρωπίσουν» τους αραβικούς λαούς!

Έπειτα από όλα αυτά είναι σαφές! Όποιος επιθυμεί την ειρήνη και την ευημερία στη Μέση Ανατολή. Όποιος επιθυμεί την αποκατάσταση της σταθερότητας στο διεθνές σύστημα, θα πρέπει να παλέψει εναντίον των δύο κύριων παραγόντων της τρομοκρατίας και της αποσταθεροποίησης: Του σιωνισμού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Η απάντηση στην παραπλανητική προπαγάνδα των σιωνιστών και η αποκάλυψη των ψευδαισθήσεων ανωτερότητας της Δύσης αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την συγκρότηση μιας διεθνούς πλατφόρμας των αντι-παγκοσμιοποιητικών και των αντι-ιμπεριαλιστικών κινημάτων σε παγκόσμιο επίπεδο. Η δυτική ιμπεριαλιστική ιδεολογία, δεν επιβάλει μόνο την εικόνα του «κατώτερου» και του «οπισθοδρομικού» στους Άραβες, αλλά σ’ όλη την αποικιοκρατούμενη περιφέρεια, όπου διά του ξίφους και δια των πολυεθνικών επιχειρεί να υποτάξει και να λεηλατήσει όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Οι ινδιάνοι της Βολιβίας, οι ακτήμονες της Ινδίας, οι Άραβες, οι Βαλκάνιοι, και οι Αφρικανοί, έχουν σε τελευταία ανάλυση πέσει θύματα του ίδιου μηχανισμού. Διότι, απ’ όλες τις πρακτικές του «εκσυγχρονισμού» και της «προσαρμογής» στα ιδεολογήματα των «ατομικών δικαιωμάτων», του «καταναλωτισμού», της «οικονομίας της αγοράς», κρύβεται ο δυτικοκεντρισμός.

Ταυτόχρονα, λοιπόν, με τον αγώνα για να καταστεί σαφές στην παγκόσμια κοινή γνώμη, το ποιος ακριβώς πολεμά λυσσαλέα την ειρήνη στη Μέση Ανατολή και την λύση του Παλαιστινιακού ζητήματος θα πρέπει να αντιπαλέψουμε κι αυτές τις βλαβερές αντιλήψεις που κυοφορούνται στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών. Εξάλλου, κάθε κοινωνία, κάθε λαός και κάθε πολιτισμός διατηρεί τις δικές του εσωτερικές αντιθέσεις, έχει να παλέψει προκειμένου να υπερβεί τους δικούς του φραγμούς. Τούτο όμως δεν θα πραγματοποιηθεί καθ’ υπόδειξη των νεο-ιμπεριαλιστών, ούτε αυτοί θα αποφασίσουν τους ρυθμούς και την κατεύθυνση που θα πάρουν αυτοί οι μετασχηματισμοί. Αντίθετα, οι μηχανισμοί της αποικιοποίησης είναι αυτοί που αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ελεύθερη ανάπτυξη και την προκοπή όλων των λαών της περιφέρειας.

Εκκινώντας από αυτή την αφετηρία θα πρέπει να παλέψουμε για τη διαμόρφωση ενός αυθεντικού αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος που να παίρνει υπ’ όψη του την ιδιαίτερη ταυτότητα και τον ρόλο του εθνικού στοιχείου και του τοπικού πολιτισμού. Ένα αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα το όποιο θα στηρίζεται στη σύνθεση τεσσάρων στοιχείων, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της οικολογικής ισορροπίας, της δημοκρατίας, και της εθνικής ανεξαρτησίας, είναι το μόνο που μπορεί να επιτύχει μια αυθεντική σύζευξη των κινημάτων Ανατολής και Δύσης, Βορρά και Νότου. Μόνον αυτό και όχι η φενάκη μιας –όπως αποκαλείται– «εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης», όπου θα εξαφανιστούν από δήθεν «προοδευτική σκοπιά» οι ιδιαιτερότητες λαών και πολιτισμών, και η οποία θα διαιωνίζει την ηγεμονία της Δύσης, πάνω στους υπόλοιπους λαούς και κινήματα. Διότι δεν υπάρχει «εναλλακτική παγκοσμιοποίηση» αλλά η μόνη λύση είναι ένα αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα στο εσωτερικό του οποίου πραγματοποιείται η συνάντηση και η αλληλεγγύη διαφορετικών ταυτοτήτων και πολιτισμών.

Και προς αυτή την κατεύθυνση έναν σημαντικό ρόλο μπορούν να διαδραματίσουν τα κινήματα της άμεσης περιφέρειας της Δύσης, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, στη Λατινική Αμερική και αλλού, τα οποία αποτελούν τη γέφυρα μεταξύ των κινημάτων της Δύσης και εκείνων της Ανατολής.

Σήμερα η διεθνής κοινότητα αντίστασης των αγωνιζόμενων λαών ενάντια στην πλανητική επιβολή των νεο-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων δεν μπορεί παρά να έχει ως στόχο την αποτίναξη του πολιτικού, οικονομικού και πολιτικού ζυγού που έχει επιβάλει η Δύση πάνω στους υπόλοιπους λαούς. Και, φυσικά, μία από τις κύριες αιχμές αυτής της απόπειρας δεν μπορεί παρά να είναι ο αγώνας ενάντια στη ναζιστική σιωνιστική θηριωδία, που αυτή τη στιγμή λαμβάνει χώρα στην Παλαιστίνη, με την απόλυτη στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.


ΑΡΔΗΝ - ΡΗΞΗ


Το παρόν κείμενο, μεταφρασμένο στ’ αγγλικά,

μοιράστηκε σε διεθνές συνέδριο για την αντίσταση και τον αντι-ιμπεριαλισμό

που πραγματοποιήθηκε στο Λίβανο

19 Δεκ 2008

Η εξέγερση των νέων

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ


Χρειάζεται σοβαρός βαθμός πολιτικής μυωπίας για να παραβλέπει κανείς τη νεανική εξέγερση των ημερών μας ή να την αντισταθμίζει με τους βανδαλισμούς, που οπωσδήποτε ασκούνται σε εκτεταμένη κλίμακα. Οταν τα όρια μεταξύ των δύο φαινομένων αποβαίνουν δυσδιάκριτα, τότε αυτό υπογραμμίζει κυρίως την καταλυτική απόγνωση των νέων. Οι ακραίες συμπεριφορές δεν ακυρώνουν το νεανικό κίνημα, αλλά μαρτυρούν το μέγεθος της καταστροφής, στο οποίο έχουν περιέλθει οι εξεγειρόμενοι. Η δυσφορία των μαθητικών και φοιτητικών πληθυσμών στο πλαίσιο της σημερινής κοινωνίας λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις και, όπως δείχνουν τα πράγματα, σε αυτό το «τρομακτικό παιχνίδι», στο οποίο «η ζωή παλεύει με τον θάνατο», εάν σήμερα συμβαίνει η χώρα μας να προηγείται, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες δεν μένουν αμέτοχες αλλά, με κομμένη ανάσα, ανησυχούν επίσης, συμπάσχουν, ευθυγραμμίζονται.

Η νεανική απόγνωση λαμβάνει σήμερα μορφές νέας αντίστασης και παράτολμου κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Αξιώνουν να πέσει η κυβέρνηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θ' αξιώσουν το ίδιο και για την επόμενη. Αξιώνουν μια νέα κοινωνία, ανοικτή στους νέους και όχι ερμητικά κλειστή, όπως η σημερινή. Οταν το μέλλον είναι μαύρο και το παρόν ανύπαρκτο, όταν η περιθωριοποίηση και η προσωρινότητα είναι τα μόνα που η κοινωνία επαγγέλλεται στα παιδιά της, αυτό συνεπάγεται σοβαρό ρήγμα μεταξύ των γενεών. Οταν τα διπλώματα δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, όταν η κοινωνική κινητικότητα, αντί να ενσωματώνει, απορρίπτει μαζικά στα περιθώρια, οι νέοι αποξενώνονται, μετατρέπονται σε απόκληρους, σε αντιπαράθεση με ολόκληρη την κοινωνία. Η τελευταία τούς αντιμετωπίζει με ολιγωρία και φόβο, προσφεύγοντας στην άγονη μέθοδο της καταστολής.

Στην Ευρώπη, πολλαπλές κοινωνιολογικές έρευνες διαπιστώνουν ότι είναι η πρώτη φορά κατά τη μεταπολεμική περίοδο που οι νέοι έχουν τη βεβαιότητα ότι θα ζήσουν χειρότερη και περισσότερο υποβαθμισμένη ζωή απ' ό,τι οι γονείς τους. Επίσης, οι γονείς βλέπουν καθημερινά το βιοτικό επίπεδο και την κοινωνική κατάστασή τους να υποβαθμίζονται χωρίς τέλος. Η συνοχή των κοινωνικών ιστών αποσαθρώνεται, οι κοινωνίες ρηγματοποιούνται, μεταβάλλονται σε εύφλεκτες «πυριτιδαποθήκες». Οι νεανικοί πληθυσμοί, με επικεφαλής τους μαθητικούς και φοιτητικούς, ανάβουν θρυαλλίδα, που μπορεί να πυροδοτήσει γενικότερη κοινωνική ανάφλεξη. Αυτό διατυπώνεται σήμερα από τη Γαλλίδα κοινωνιολόγο Ιζαμπέλ Σομμιέ στο πρόσφατο βιβλίο της για τις χώρες του «λατινικού τόξου» -Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, με βάση το «ελληνικό υπόδειγμα»1. Ο τύπος της νεανικής εξέγερσης είναι κοινωνικός: αυθόρμητος, πέρα και σε αντίθεση με πολιτικά κόμματα και οργανώσεις, πέρα από προκατασκευασμένα εξεγερσιακά σχήματα. Το διάχυτο συναίσθημα εξέγερσης αντιπαρατίθεται σήμερα όχι μόνον σε μια πλευρά του πολιτικού κόσμου, αλλά σε ολόκληρο το επαγγελματοποιημένο πολιτικό σύστημα, που προσλαμβάνεται ότι λειτουργεί προς αποκλειστικό όφελος μιας ιδιότυπης εκσυγχρονιστικής, αριστεροδεξιάς, αντινεανικής και αντικοινωνικής ολιγαρχίας.

Για την εικόνα της σημερινής νεανικής καταστροφής δεν ευθύνονται οι ακραίες πολιτικές ιδεολογίες που εμφιλοχωρούν στη νέα γενιά: το ίδιο το σύστημα έχει προ πολλού αυτοπαγιδευτεί σε ακόμη πιο ακραίες οικονομικές και κοινωνικές επιλογές, των οποίων οι συνέπειες συσσωρεύονται και έρχονται σήμερα στο φως με την ευκαιρία της οικονομικής κρίσης και των επαναλαμβανόμενων σκανδάλων διαφθοράς και σήψης του πολιτικού προσωπικού. Η παγκοσμιοποίηση, ο νεοφιλελευθερισμός, η ασυδοσία του χρήματος και των αγορών κατέλυσαν κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης, με πρώτα θύματα τους νέους. Για τη νέα γενιά -μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους και άνεργους- η εξέγερση δεν είναι «ρομαντισμός» αλλά ζήτημα απλής επιβίωσης μέσα σε αποπνικτικό αντινεανικό περιβάλλον, σε κατεστραμμένο κοινωνικό τοπίο. Με τις ευαισθησίες και την αφύπνισή τους διαψεύδουν όσους προεξοφλούσαν τον ατομικισμό, την ιδιώτευση, την παθητικότητά τους, προκειμένου να συγκαλύπτουν με αυτό τον τρόπο τον δικό τους συμβιβασμό. Σήμερα, το νεανικό μήνυμα είναι ότι η κοινωνία μπορεί ν' αλλάξει και πρώτη δύναμη αλλαγής μπορούν να είναι οι νέοι, δηλαδή αυτοί ακριβώς που εθεωρούντο από τους «ρεαλιστές» και συμβιβασμένους ενήλικους ως ήδη «αλωμένοι».

Οσον αφορά τους βανδαλισμούς και τις βιαιοπραγίες, δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που η συντηρητική πλευρά αποτιμά ένα κοινωνικό κίνημα με βάση το κόστος των υλικών καταστροφών που προξενεί. Ετσι ακριβώς συνέβη στο παρελθόν, στη διάρκεια όλων ανεξαιρέτως των κοινωνικών διεκδικήσεων, έτσι συμβαίνει και σήμερα. Στη Γαλλία, από τον Μάιο του 1968, απέναντι σε κάθε νεανική κινητοποίηση, η πλευρά της τάξης αγνοεί συστηματικά το περιεχόμενο των διεκδικήσεων, προτάσσοντας το ζήτημα των υλικών καταστροφών, των οποίων την ευθύνη αποδίδει σε αυτούς που σπάζουν ό,τι συναντούν στον δρόμο τους (casseurs). Φυσικά, το υλικό κόστος αποτελεί σοβαρό ζήτημα, όμως και το κοινωνικό κίνημα αποτελεί επίσης σοβαρό ζήτημα. Και πάντως, η μια πλευρά δεν συγκαλύπτει την άλλη. Οταν προ τριετίας οι προαστιακοί πληθυσμοί του Παρισιού προέβαιναν επί δίμηνο σε εμπρησμούς ιδιωτικών αυτοκινήτων, η κοινή γνώμη διέγνωσε έλλειμμα κοινωνικής αφομοίωσης, ενώ η κυβέρνηση και ο σημερινός πρόεδρος ποινικοποίησαν το κοινωνικό πρόβλημα, υποκαθιστώντας σε αυτό τις φθορές ατομικής ιδιοκτησίας και περιουσίας. Ομως, η αλήθεια της μιας πλευράς δεν μπόρεσε να συσκοτίσει την αλήθεια της άλλης.

Σήμερα στη χώρα μας, ο θάνατος του 15χρονου Αλέξη αποβαίνει δικαιολογημένα εμβληματικός, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, παρ' όλο που η πλευρά της τάξης τον αποδίδει σε τυχαία περιστατικά, στα οποία υπαινίσσεται ότι μπορεί να ενέχεται και το θύμα. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι έτσι έχουν τα πράγματα, ο αντινεανικός παροξυσμός της κατά τις μέρες που έχουν ακολουθήσει δείχνει απόφαση να επιβάλει την εκδοχή της με μεθόδους καταστολής. Δεν προσφεύγει σε δημοκρατικό διάλογο με τους νέους, αλλά σε μεθόδους σκοτεινών εποχών. Αυτό δεν μειώνει την κοινωνική ανυποληψία της αλλά την αυξάνει ακόμη περισσότερο.

1. Βλ. Isabelle SOMMIER, Nous sommes sur une poudriere, Liberation, 12 Δεκεμβρίου 2008. - La violence revolutionnaire, Εκδόσεις Sciences-Ρο, Παρίσι 2008.



kvergo@gmail.com



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/12/2008

18 Δεκ 2008

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΥΜΟΣ …

Ως επαγγελματίας ψυχικής υγείας, δουλεύοντας με ανθρώπους και οικογένειες, και έχοντας ως σημαντικότερο υλικό υποστήριξης τα συναισθήματα, που διαμορφώνουν συμπεριφορές, σχέσεις και πρότυπα επικοινωνίας, προσεγγίζω το εξεγερσιακό γεγονός των τελευταίων ημερών, κάπως έτσι:

Ο θυμός, είναι ένα πρωτογενές συναίσθημα, τις περισσότερες φορές ένα ενστικτώδες αντανακλαστικό, που σκεπάζει βαθύτερα συναισθήματα. Κάτω από αυτό, κρύβεται, πόνος, θλίψη, απογοήτευση, αγωνία. Επιπλέον, το σύμπτωμα στο μέλος μιας οικογένειας – από κατάθλιψη, παραβατική συμπεριφορά, έως τοξικομανία ή ότι άλλο- υποδηλώνει, αφενός την παθογένεια του συστήματος, την δυσλειτουργία του, την εμπλοκή ή την παρακμή των προτύπων επικοινωνίας και αφετέρου μια τραγική έκκληση για αλλαγή των δεδομένων. Είναι μια απελπισμένη, ασαφής, ενίοτε αυτοκαταστροφική επισήμανση, πως το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό, αλλά συστημικό, αλληλεξαρτώμενο από τα μέρη του συνόλου.
Υπό την οπτική αυτή, ο φορέας του «τραύματος», του συμπτώματος, είναι μια «υγιής» φιγούρα, μέσα σε ένα οικογενειακό σύστημα που πρέπει να αλλάξει, αλλά η ομοιόστασή του, ακινητοποιεί τα υπόλοιπα μέλη που εμποδίζουν την αλλαγή.
Στην προσομοίωση που επιχειρώ, σε σχέση με τις αναλογίες για τον θυμό της νεολαίας - είναι άραγε μόνο αυτή; – το κοινωνικό σύμπτωμα της εξέγερσης και την ευθύνη όλων μας για την συντήρηση και παρακμή του συστήματος, αρωγός μου ο μέγας Μάνος Χατζιδάκις : « …την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί, διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως με αφέλεια, σ΄όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος», έστω, κι αν είναι ολίγοι, διακόσιοι, χίλιοι, εκατό, που προσπαθούν να ζήσουν, τουλάχιστον εκείνοι μόνοι, έτσι όπως τα ορίζει η φύση τους και όχι η κερδισμένη δια παγκοσμίου πολέμου επίσημη δουλεία. …» ή «…την αστυνομία, σπλάχνο εκ των σπλάχνων μας, να εκπροσωπεί ό,τι χολεριασμένο κι άρρωστο κρύβει βαθιά του ο άνθρωπος για να προστατέψει μ΄έναν ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα, σπίτι, εκκλησία, κράτος και οικογένεια.” ( Ιούνιος 1985, περιοδικό Τέταρτο).

Ακόμα, πιο συγκεκριμένα, στο κοινωνικό (οικογενειακό) σύστημα, το σύμπτωμα της εμπλοκής ορίζεται και από την αλλαγή ρόλων και προτύπων επικοινωνίας. Ο εξεγερμένος νέος, γίνεται ένα γονιός στην θέση του γονιού του, ένας «κοινωνικός υπερ-γονιός» (θέση πονεμένη και θλιβερή), που πέρα από την φωτιά στην βιτρίνα, πυρπολεί και τις βολεμένες συνειδήσεις μας, που ψάχνουν πολιτικές αναλύσεις, ηθικές ιαχές, καταδίκη της βίας και θεοποίηση της πορείας, συμβουλές για συγκεκριμένα αιτήματα, ή φτηνούς ακαδημαϊσμούς πλιατσικολογίας.
Είναι δυσλειτουργία το παιδί, να γίνεται γονιός, είναι αβάστακτο και άδικο.
Είναι όμως και μια εναγώνια έκκληση και απειλή : αφού εσείς, είτε έχετε αφεθεί στην πλαδαρή καταναλωτική ζωή σας και το χρήμα, είτε υπομένετε την ανεργία σας, την κοινωνική αδικία, την φτώχια, την καταστολή και το ξεπούλημα, τότε υπάρχουν οι δικές μας πράξεις. Και, τουλάχιστον, όσοι από εμάς έχουμε παιδιά, μας ζητούν να πάρουμε τις ευθύνες μας και να ριζοσπαστικοποιήσουμε την καθημερινότητά μας, για να αλλάξουμε τους όρους συμβίωσης μαζί τους. Διαφορετικά, θα αναλωνόμαστε , από το αν πρέπει να καταδικάσουμε ή να επικροτήσουμε τις …φωτιές. Το «κοινωνικό σύμπτωμα» (όπως και το οικογενειακό τραύμα) δεν είναι δίκαιο ή άδικο, μπορεί να είναι μόνο επιφανειακό ή βαθύ, ελαφρύ ή βαρύ, αλλά σίγουρα πονεμένο.

Είναι τέχνη, τελικά, να είσαι γονιός

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ


Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει λεχθεί. Από τις πιο ακραίες συναισθηματικές προσεγγίσεις, μέχρι τις πιο προχωρημένες (νηφάλιες ή μη) πολιτικές αναλύσεις. Η κρατική βία στο στόχαστρο, η κοινωνία υπό έλεγχο για τη μάλλον ουδέτερη στάση της και η νεολαία στο μικροσκόπιο δημοσιογράφων και «ειδικών».

Από 9 χρόνων έως 24 είναι τα 4 παιδιά μου και πάντα θεωρούσα πολιτικό καθήκον να είμαι δίπλα τους. Είναι επαναστατικό να παραδίδεις σε μια κοινωνία βουτηγμένη ώς τον λαιμό στην αναλγησία χρήσιμους ανθρώπους.

Αυτό που κατάλαβα είναι πως αν κάτι σε εξυψώνει ή σε καταβαραθρώνει στα μάτια των παιδιών σου είναι η συνέπεια ή μη λόγων και έργων. Ενοχικά ή όχι και προκειμένου να πάρεις μια απόφαση, πρέπει πάντα να τη διυλίζεις μέσα απ' τα μάτια τους και μια πιθανή αρνητική τους κρίση. Είναι τέχνη, τελικά, να είσαι γονιός.

Οσοι έπεσαν απ' τα σύννεφα, μετά τις τελευταίες κινητοποιήσεις τους, ας είναι έτοιμοι και για μια πτώση απ' το... Διάστημα γι' αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν.

Οχι, δεν πρόκειται απλώς και μόνο για ένα συσσωρευμένο θυμό γι' αυτά που βλέπουν να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια τους ή για τον φρικαλέο φόνο του συμμαθητή τους, είναι για το μέλλον που τους ετοιμάσαμε, αβέβαιο και σκοτεινό, που αρνούνται μ' αυτό τον εκρηκτικό τρόπο.

Συναισθηματικά φορτισμένη και επιθετική η επιστολή που μας απηύθυναν. Ας τη διαβάσουμε προσεκτικά. Ας δούμε πίσω από τις λέξεις, τους χαρακτηρισμούς και τον θυμό τους, τι ζητάνε από μας και τι τους έχουμε στερήσει. Και σίγουρα σ' αυτά που τους στερήσαμε δεν συγκαταλέγεται το κινητό τελευταίας τεχνολογίας ή το πιο ακριβό ρούχο της τάξης. Είναι η κατανόηση που τους λείπει κι ένας διάλογος που συνέχεια αναβάλλεται, γιατί... «έχω δουλειά τώρα, χρυσό μου».

Κι αυτή είναι η μία πλευρά του θέματος, η ατομική, η αυστηρώς οικογενειακή -πώς να το πω. Γιατί υπάρχει και η άλλη, η πλέον σοβαρή, η πλέον ουσιαστική, που δεν μπορεί παρά να περιστρέφεται γύρω από την πολιτική μας στάση και τη διαπαιδαγώγησή τους.

Πόσοι από μας πήραμε τα παιδιά μας σε μια διαδήλωση, πόσοι τους εξηγήσαμε για το θέατρο του παραλόγου που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια τους, πόσοι τους δείξαμε και μια διαφορετική διέξοδο πέρα από τον μοναδικό τάχα και κυρίαρχο στόχο της εισαγωγής σ' ένα πανεπιστήμιο.

... Αυτή η επιστολή που τόσο πρόθυμα φιλοξενήθηκε σε εφημερίδες και τα υπόλοιπα Μέσα, αλλά και τόσο εντέχνως αποσιωπήθηκαν οι παραλήπτες της. Κι αυτοί, δεν είναι οι μεροκαματιάρηδες γονείς, οι άνεργοι του Περάματος ή όπου ελληνικής Γης, δεν είναι οι άνθρωποι του μόχθου και της αγωνίας για τον επιούσιο. Οι παραλήπτες της επιστολής είναι οι χορτασμένοι, η περιβόητη μεσαία τάξη, που το μόνο ίσως που προσδοκά είναι να αυξήσει το εισόδημα χάριν μιας αόριστης ευδαιμονίας και διασφάλισης τάχα του μέλλοντος των παιδιών.

Αυτό το μοντέλο του ανθρώπου είναι που αρνούνται τα παιδιά που διαμαρτύρονται. Αυτό το μοντέλο είναι που δεν θέλουν να υιοθετήσουν όταν αργότερα γίνουν γονείς, για τα παιδιά τους και μακάρι να το θυμούνται και να το πετύχουν. Αυτή την υποκριτική στάση στηλιτεύουν και καλά κάνουν που μας βγάζουν τη γλώσσα κατάμουτρα. Γιατί θα μπορούσαν άνετα και να μας φτύσουν.

Πατέρας εκ πεποιθήσεως

Υ.Γ.: Από σύνθημα σε τοίχο της Θεσσαλονίκης: «Το κράτος εξοστρακίζει σφαίρες και ο Κούγιας μαλακίες».




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/12/2008

26 Οκτ 2008

ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ Ο ΛΑΟΣ ;

Η μελέτη περιοδικών για …την «άμυνα και την διπλωματία», το αξιοθαύμαστο των τεχνολογικών εξοπλιστικών επιτευγμάτων, ή τις γεωστρατηγικές σκακιέρες του πλανήτη, ομολογώ ότι δεν ήταν από τα αγαπημένα μου. Η εμφατική αναφορά των θεμάτων αυτών, έφτανε στο σημείο της ενόχλησης καθώς μου θύμιζε τα επιτραπέζια παιγνίδια στρατηγικής, που οι κινήσεις και το πλαίσιο, κατισχύουν των μολυβένιων φιγούρων, που απ΄ότι νομίζω, αναπαριστούν συμβολικά… άτομα, ανθρώπους, λαό.
Η παραγόμενη επιχειρηματολογία έφτανε να αυτονομείται ως λόγος και έννοια και να μετατρέπεται σε αυτοσκοπό πολιτικής σημειολογίας.

Παρ’όλα αυτά, η θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια και οι προοπτικές μιας νέας ανεξάρτητης «ουτοπίας» για την ανατροπή των σοσιαλκαπιταλιστικών ολιγαρχιών, περνά και μέσα από την ανάλυση της αντιπαράθεσης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Με την υποχώρηση του αμερικάνικης κυριαρχίας, εμφανίζονται κενά και ρήγματα, που μπορεί δυνάμει να οδηγήσουν είτε σε νέους ολοκληρωτισμούς είτε σε νέα κοινωνικά σχήματα.
Είναι δεδομένο, όμως, ότι η πορεία αυτή θα περάσει μέσα από την όξυνση και την αντιπαράθεση των δύο «αυτοκρατοριών» - των παρηκμασμένων Η.Π.Α και της ανερχόμενης Ρωσίας. Το πρόσφατο γεγονός, όπου οι δύο βασικές δυνάμεις της G8
αρπάχτηκαν μεταξύ τους, διαμόρφωσε ένα σκηνικό πίεσης, ώστε να ενταχθούν ενδιάμεσες και περιφερειακές δυνάμεις, στις υπό διαμόρφωση συμμαχίες.
Παράλληλα, η αλλαγή συσχετισμών και ρόλων στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, ανοίγει τον δρόμο για έναν πολυπολικό κόσμο, καθώς νέες δυνάμεις έρχονται στο προσκήνιο. Συχνά, όμως, ξεχνάμε, ότι οι δυνάμεις αυτές δεν είναι υπερβατικά μορφώματα, αλλά αποτελούνται από ανθρώπους, που αν και δημιουργοί της ιστορίας και της παραγωγής, βρίσκονται στο περιθώριο των εξελίξεων, όσο λείπουν οι κοινωνικές δυνάμεις αυτονομίας και ελέγχου της εξουσίας.

Σε έναν νέο πολυπολικό κόσμο, ο πόλος που μένει να ενισχυθεί είναι αυτός των κοινωνικών κινημάτων, των πολιτών, του λαού που κάνει πολιτική.
Μπορεί να συμπεριλάβει ένα ευρύ μέγεθος κοινωνικώνπολιτικών μορφωμάτων αλλά και οικονομικών προτάσεων, που ισχυροποιεί ένοπλα ή μη, επαναστατικά μέτωπα και οργανώσεις σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, πολυποίκιλα διεθνή κινήματα αντι- νεοταξικής αντίστασης, φιλολαϊκές κυβερνήσεις (π.χ Λατινική Αμερική) ή λαϊκά ρεύματα που μπορούν να ανατρέψουν αντιδραστικά καθεστώτα (π.χ Νεπάλ), καθώς και νέους τόπους ριζοσπαστικής οικολογίας και αυτοοργάνωσης.

Αυτός ο πόλος, είναι μισοκρυμμένος, αλλά υπαρκτός. Η ουσιαστική ενδυνάμωσή του αποτελεί αναγκαία συνθήκη, ώστε να μπορεί να διαχειριστεί την ανεξαρτησία των χωρών και της πατρίδας μας, από τις κυριαρχικές αυτοκρατορικές παρατάξεις, εκμεταλλευόμενος τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις, προς όφελος των κοινωνικών δυνάμεων. Χωρίς την διαμόρφωση των όρων αυτών, η συγκυριακή ή για λόγους τακτικούς υποστήριξη ενός από τους αντιμαχόμενους ιμπεριαλιστικούς πόλους δεν μπορεί να φέρει σταθερά αποτελέσματα.
Αντίθετα, μπορεί να ενδυναμώσει αυταπάτες και ιδεολογικούς μηχανισμούς στήριξης, κατά περίπτωση του ενός ή του άλλου γεωπολιτικού επικυρίαρχου, διαμορφώνοντας κατ’επίφαση «προοδευτικά» χαρακτηριστικά τους, προκειμένου να διευκολύνει την υποστήριξής τους. Παράλληλα, μπορεί να οδηγήσει και σε έμμεση υποστήριξη αντιλαϊκών κυβερνήσεων στο εσωτερικό της κάθε χώρας στα πλαίσια μιας …ρεαλιστικής πολιτικής.(σημειώνω, ότι η real politic οπτική, ενισχύθηκε ταυτόχρονα με την νεόκοπη political correct σημειολογία).
Ήδη στην χώρα μας, πολλές αποχρώσεις της Αριστεράς, είτε υιοθετούν ρόλο «βαθμολογητή» του Καραμανλή ( και κατ’επέκταση έμμεσου υποστηρικτή του), όσον αφορά την σοβαρότητα, τις κινήσεις ή τον ρεαλισμό και την «μετρημένη» στάση που επέδειξε, προδομένος όμως, ο καημένος, από τους διεφθαρμένους υπουργούς του, είτε αυτοπροσδιορίζονται αποκλειστικά σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, αγνοώντας τις θέσεις, τα οράματα και την προσέγγιση με τον λαό.

Μια «κοινωνική διέξοδος» από την υπάρχουσα διεθνή συγκυρία, θα σήμαινε δυναμική πρωτοβουλία από τα «πιόνια», στις σκακιέρες των στρατηγών. Ίδωμεν!.

2 Ιουλ 2008

ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ «ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ», Σ’ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ «ΛΑΔΩΝΟΥΝ»

Αρχές δεκαετίας ’80: Σκηνή 1η : «Τώρα όλοι αυτοί, είναι από τα μπουζούκια μεθυσμένοι…όλη η αλητεία της Αθήνας…πουτάνες, μαχαιροβγάλτες, εφοπλιστές!!...Ο κόσμος πεινάει κι αυτοί την βρίσκουν...»
(Από την ταινία του Π. Τάσιου «Παραγγελιά», όπου ο θυμόσοφος ταξιτζής, ορίζει το «παραβατικό περιθώριο» στον αδερφό του Ν. Κοεμτζή, Δημοσθένη).

Ελλάδα 2008 : Σκηνή 2η : Φράσεις από την πόλη : «Καλά τους τά’πε ο Βγενόπουλος στην Βουλή, σούζα τους είχε τους πολιτικούς», «Είστε υπηρέτες μου τους είπε, αυτός τουλάχιστον παράγει – πολύ το φχαριστήθηκα», «Αν δεν ήμουν… Ολυμπιακός και έβαζε βουλευτής θα τον ψήφιζα», Ν. Κακλαμάνης : «Μπορείς να γίνεις ο Μπερλουσκόνι της Ελλάδας», Αυριανή: « Μπράβο στον Βγενόπουλο, τα΄βαλε με τους διεφθαρμένους πολιτικούς και συνδικαλιστές»

Δυο διαφορετικές στιγμές, σε ενδεικτικές φάσεις του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Η μετάλλαξη της αξίας και της απαξίας. Η μετεξέλιξη των ιδεολογικών και φαντασιακά καθορισμένων προτύπων και πεποιθήσεων.
Στην 1η Σκηνή (πέρα από την ένσταση αν οι πουτάνες αποτελούν εγκληματίες ή θύτες εντός του συστήματος), η …σουρεαλιστική φράση του ταξιτζή, αντιπροσώπευε σε μέγιστο βαθμό τις αντιλήψεις και τους αγωνιστικούς προσανατολισμούς των πληβειακών στρωμάτων του κόσμου, αλλά και των «πρωτοποριών» του.
Πέρα από τον «θαυμασμό» για τους «αυτοδημιούργητους καραβοκύρηδες Ωνάσηδες», στο βάθος της νόησης, κυριαρχούσε η παρασιτική-τυχοδιωκτική κληρονομιά του εφοπλιστικού κεφαλαίου, η αεριτζίδική μεταπρατική του ιδεολογία, η υπηρετική σύνδεση του με τον ξένο παράγοντα και το εθνικό ξεπούλημα, η χρηματιστική κυριαρχία του στην οικονομία. Και πιο απλά, ο μέσος λαϊκός άνθρωπος, μίλαγε για τους χθεσινούς μαυραγορίτες της Κατοχής, για τα σαπιοκάραβα του πολέμου που αγοράστηκαν κοψοχρονιά, για τις αποζημιώσεις των ασφαλιστικών στους σκυλοπνίχτες, για τους ναυτικούς που θαλασσόδερναν στα υποψήφια φέρετρά τους, κλπ.

Στην Ελλάδα του 2008, σίγουρα δεν έχει αλλάξει ο ρόλος του εφοπλιστικού-χρηματιστικού κεφαλαίου, οπωσδήποτε όμως αμβλύνθηκαν και μεταλλάχτηκαν οι οπτικές του λαού. Φαινόμενο άμεσα συνδεδεμένο με την απαξίωση και την διαφθορά της πολιτικής από τους ίδιους τους πολιτικούς. Η «Ιταλοποίηση» της πολιτικής και κοινωνικής ζωής μοιάζει εξυγίανση για τον απλό πολίτη, που έχασε το κοινωνικό τους όραμα και είδε με τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις να «κοινωνικοποιείται» η παρακμή και τα σκάνδαλα. Οι εξωνημένοι πολιτικοί κατάφεραν αφ’ενός να φέρουν στην φανερή πια εξουσία τον οικονομικό παράγοντα που «φέρνει το χρήμα» και άρα πρέπει να «γ….και να δέρνει» και αφετέρου, πιθανά, σε λίγα χρόνια, να θωρούνται νοσταλγικά και να απενοχοποιούνται πολιτικά, οι παραδοσιακοί αστοί πολιτικοί ή τα εξουσιαστικά-αντιπροσωπευτικά κόμματα.
Παράλληλα, η οικονομική δυσπραγία και απελπισία των μέσων και φτωχότερων στρωμάτων οδηγεί και στην επίκληση, όχι πια πολιτικών αλλά «οικονομικών σωτήρων». Προσέγγιση που στρέφει πια την νοοτροπία του ρουσφετιού, όχι στους θεσμούς που «λαδώνονται», αλλά σ’αυτούς που έχουν ισχύ να «αγοράσουν» τους θεσμούς – άσε που είναι και φίλαθλοι και θα σώσουν και την Ομάδας μας.


Όσο οι πολιτικοί είναι όντως υπηρέτες του νεοκαπιταλισμού, όσο η Δικαιοσύνη μετατρέπεται σε οργανικό τμήμα της πολιτικής εξουσίας, όσο οι αλλοτινές «πρωτοπορίες» ξεπουλιούνται στις ευρωπαϊκές χορηγίες των Κοινοτικών Πακέτων και τα Συνδικάτα μασκαρεύονται σε «πελατειακό αγωνιστή» των κυβερνήσεων, τόσο η έξοδος από την κρίση του πολιτικού συστήματος θα έχει την φάτσα επίδοξων Μπερλουσκόνι.
Η εναλλακτική διέξοδος, μένει να μορφοποιήσει έναν νέο πολιτικό ανταγωνισμό, λαμβάνοντας υπόψην αντισυστημικές κεντρικές αντιπαραθέσεις. Το νέο πολιτικό υποκείμενο είναι σημαντικό να ενισχύει την συμμετοχική διεργασία των πολιτών στις αποφάσεις, να απονευρώνει την επαγγελματοποίηση της πολιτικής και να επαναστατικοποιεί την πολιτική πάλη και στα νέα πολιτικά πεδία αναφοράς ( τοπικό – περιφερειακό - εθνικό – οικουμενικό ). Πρόκληση και στοίχημα που έχει να αντιμετωπίσει, είναι να αξιοποιήσει την πολιτική σήψη και απάθεια, ως «σύμπτωμα» που μπορεί να φέρει παραγωγή νέων συλλογικοτήτων και κινημάτων.
Ως «σύμπτωμα» του πολιτικού οικοσυστήματος, που οδηγεί στην αλλαγή και όχι στην ομοιόσταση.