ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ Ο ΛΑΟΣ ;

Η μελέτη περιοδικών για …την «άμυνα και την διπλωματία», το αξιοθαύμαστο των τεχνολογικών εξοπλιστικών επιτευγμάτων, ή τις γεωστρατηγικές σκακιέρες του πλανήτη, ομολογώ ότι δεν ήταν από τα αγαπημένα μου. Η εμφατική αναφορά των θεμάτων αυτών, έφτανε στο σημείο της ενόχλησης καθώς μου θύμιζε τα επιτραπέζια παιγνίδια στρατηγικής, που οι κινήσεις και το πλαίσιο, κατισχύουν των μολυβένιων φιγούρων, που απ΄ότι νομίζω, αναπαριστούν συμβολικά… άτομα, ανθρώπους, λαό.
Η παραγόμενη επιχειρηματολογία έφτανε να αυτονομείται ως λόγος και έννοια και να μετατρέπεται σε αυτοσκοπό πολιτικής σημειολογίας.

Παρ’όλα αυτά, η θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια και οι προοπτικές μιας νέας ανεξάρτητης «ουτοπίας» για την ανατροπή των σοσιαλκαπιταλιστικών ολιγαρχιών, περνά και μέσα από την ανάλυση της αντιπαράθεσης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Με την υποχώρηση του αμερικάνικης κυριαρχίας, εμφανίζονται κενά και ρήγματα, που μπορεί δυνάμει να οδηγήσουν είτε σε νέους ολοκληρωτισμούς είτε σε νέα κοινωνικά σχήματα.
Είναι δεδομένο, όμως, ότι η πορεία αυτή θα περάσει μέσα από την όξυνση και την αντιπαράθεση των δύο «αυτοκρατοριών» - των παρηκμασμένων Η.Π.Α και της ανερχόμενης Ρωσίας. Το πρόσφατο γεγονός, όπου οι δύο βασικές δυνάμεις της G8
αρπάχτηκαν μεταξύ τους, διαμόρφωσε ένα σκηνικό πίεσης, ώστε να ενταχθούν ενδιάμεσες και περιφερειακές δυνάμεις, στις υπό διαμόρφωση συμμαχίες.
Παράλληλα, η αλλαγή συσχετισμών και ρόλων στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, ανοίγει τον δρόμο για έναν πολυπολικό κόσμο, καθώς νέες δυνάμεις έρχονται στο προσκήνιο. Συχνά, όμως, ξεχνάμε, ότι οι δυνάμεις αυτές δεν είναι υπερβατικά μορφώματα, αλλά αποτελούνται από ανθρώπους, που αν και δημιουργοί της ιστορίας και της παραγωγής, βρίσκονται στο περιθώριο των εξελίξεων, όσο λείπουν οι κοινωνικές δυνάμεις αυτονομίας και ελέγχου της εξουσίας.

Σε έναν νέο πολυπολικό κόσμο, ο πόλος που μένει να ενισχυθεί είναι αυτός των κοινωνικών κινημάτων, των πολιτών, του λαού που κάνει πολιτική.
Μπορεί να συμπεριλάβει ένα ευρύ μέγεθος κοινωνικώνπολιτικών μορφωμάτων αλλά και οικονομικών προτάσεων, που ισχυροποιεί ένοπλα ή μη, επαναστατικά μέτωπα και οργανώσεις σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, πολυποίκιλα διεθνή κινήματα αντι- νεοταξικής αντίστασης, φιλολαϊκές κυβερνήσεις (π.χ Λατινική Αμερική) ή λαϊκά ρεύματα που μπορούν να ανατρέψουν αντιδραστικά καθεστώτα (π.χ Νεπάλ), καθώς και νέους τόπους ριζοσπαστικής οικολογίας και αυτοοργάνωσης.

Αυτός ο πόλος, είναι μισοκρυμμένος, αλλά υπαρκτός. Η ουσιαστική ενδυνάμωσή του αποτελεί αναγκαία συνθήκη, ώστε να μπορεί να διαχειριστεί την ανεξαρτησία των χωρών και της πατρίδας μας, από τις κυριαρχικές αυτοκρατορικές παρατάξεις, εκμεταλλευόμενος τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις, προς όφελος των κοινωνικών δυνάμεων. Χωρίς την διαμόρφωση των όρων αυτών, η συγκυριακή ή για λόγους τακτικούς υποστήριξη ενός από τους αντιμαχόμενους ιμπεριαλιστικούς πόλους δεν μπορεί να φέρει σταθερά αποτελέσματα.
Αντίθετα, μπορεί να ενδυναμώσει αυταπάτες και ιδεολογικούς μηχανισμούς στήριξης, κατά περίπτωση του ενός ή του άλλου γεωπολιτικού επικυρίαρχου, διαμορφώνοντας κατ’επίφαση «προοδευτικά» χαρακτηριστικά τους, προκειμένου να διευκολύνει την υποστήριξής τους. Παράλληλα, μπορεί να οδηγήσει και σε έμμεση υποστήριξη αντιλαϊκών κυβερνήσεων στο εσωτερικό της κάθε χώρας στα πλαίσια μιας …ρεαλιστικής πολιτικής.(σημειώνω, ότι η real politic οπτική, ενισχύθηκε ταυτόχρονα με την νεόκοπη political correct σημειολογία).
Ήδη στην χώρα μας, πολλές αποχρώσεις της Αριστεράς, είτε υιοθετούν ρόλο «βαθμολογητή» του Καραμανλή ( και κατ’επέκταση έμμεσου υποστηρικτή του), όσον αφορά την σοβαρότητα, τις κινήσεις ή τον ρεαλισμό και την «μετρημένη» στάση που επέδειξε, προδομένος όμως, ο καημένος, από τους διεφθαρμένους υπουργούς του, είτε αυτοπροσδιορίζονται αποκλειστικά σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, αγνοώντας τις θέσεις, τα οράματα και την προσέγγιση με τον λαό.

Μια «κοινωνική διέξοδος» από την υπάρχουσα διεθνή συγκυρία, θα σήμαινε δυναμική πρωτοβουλία από τα «πιόνια», στις σκακιέρες των στρατηγών. Ίδωμεν!.