ΚΑΠΟΤΕ ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΝ ΜΕ ΠΕΤΡΕΣ...

ΚΑΠΟΤΕ ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΝ ΜΕ ΠΕΤΡΕΣ...
ΤΩΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΞΙΕΣ, ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ, Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ, O ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ...!!!

Η ...ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Η ...ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
Ο βυθός της λίμνης του...εκσυγχρονισμού

Άφήστε τα δέντρα, φτιάξτε φράγματα!!!

Το Φαραωνικό φράγμα του Αχελώου!

Οι πληγές της Φύσης...

Κόψτε το δέντρο, εμποδίζει την θέα.

"Θα γίνουμε όπως η Λίμνη Πλαστήρα", μου είπαν οι κάτοικοι!!!

19 Δεκ 2008

Η εξέγερση των νέων

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ


Χρειάζεται σοβαρός βαθμός πολιτικής μυωπίας για να παραβλέπει κανείς τη νεανική εξέγερση των ημερών μας ή να την αντισταθμίζει με τους βανδαλισμούς, που οπωσδήποτε ασκούνται σε εκτεταμένη κλίμακα. Οταν τα όρια μεταξύ των δύο φαινομένων αποβαίνουν δυσδιάκριτα, τότε αυτό υπογραμμίζει κυρίως την καταλυτική απόγνωση των νέων. Οι ακραίες συμπεριφορές δεν ακυρώνουν το νεανικό κίνημα, αλλά μαρτυρούν το μέγεθος της καταστροφής, στο οποίο έχουν περιέλθει οι εξεγειρόμενοι. Η δυσφορία των μαθητικών και φοιτητικών πληθυσμών στο πλαίσιο της σημερινής κοινωνίας λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις και, όπως δείχνουν τα πράγματα, σε αυτό το «τρομακτικό παιχνίδι», στο οποίο «η ζωή παλεύει με τον θάνατο», εάν σήμερα συμβαίνει η χώρα μας να προηγείται, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες δεν μένουν αμέτοχες αλλά, με κομμένη ανάσα, ανησυχούν επίσης, συμπάσχουν, ευθυγραμμίζονται.

Η νεανική απόγνωση λαμβάνει σήμερα μορφές νέας αντίστασης και παράτολμου κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Αξιώνουν να πέσει η κυβέρνηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θ' αξιώσουν το ίδιο και για την επόμενη. Αξιώνουν μια νέα κοινωνία, ανοικτή στους νέους και όχι ερμητικά κλειστή, όπως η σημερινή. Οταν το μέλλον είναι μαύρο και το παρόν ανύπαρκτο, όταν η περιθωριοποίηση και η προσωρινότητα είναι τα μόνα που η κοινωνία επαγγέλλεται στα παιδιά της, αυτό συνεπάγεται σοβαρό ρήγμα μεταξύ των γενεών. Οταν τα διπλώματα δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, όταν η κοινωνική κινητικότητα, αντί να ενσωματώνει, απορρίπτει μαζικά στα περιθώρια, οι νέοι αποξενώνονται, μετατρέπονται σε απόκληρους, σε αντιπαράθεση με ολόκληρη την κοινωνία. Η τελευταία τούς αντιμετωπίζει με ολιγωρία και φόβο, προσφεύγοντας στην άγονη μέθοδο της καταστολής.

Στην Ευρώπη, πολλαπλές κοινωνιολογικές έρευνες διαπιστώνουν ότι είναι η πρώτη φορά κατά τη μεταπολεμική περίοδο που οι νέοι έχουν τη βεβαιότητα ότι θα ζήσουν χειρότερη και περισσότερο υποβαθμισμένη ζωή απ' ό,τι οι γονείς τους. Επίσης, οι γονείς βλέπουν καθημερινά το βιοτικό επίπεδο και την κοινωνική κατάστασή τους να υποβαθμίζονται χωρίς τέλος. Η συνοχή των κοινωνικών ιστών αποσαθρώνεται, οι κοινωνίες ρηγματοποιούνται, μεταβάλλονται σε εύφλεκτες «πυριτιδαποθήκες». Οι νεανικοί πληθυσμοί, με επικεφαλής τους μαθητικούς και φοιτητικούς, ανάβουν θρυαλλίδα, που μπορεί να πυροδοτήσει γενικότερη κοινωνική ανάφλεξη. Αυτό διατυπώνεται σήμερα από τη Γαλλίδα κοινωνιολόγο Ιζαμπέλ Σομμιέ στο πρόσφατο βιβλίο της για τις χώρες του «λατινικού τόξου» -Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, με βάση το «ελληνικό υπόδειγμα»1. Ο τύπος της νεανικής εξέγερσης είναι κοινωνικός: αυθόρμητος, πέρα και σε αντίθεση με πολιτικά κόμματα και οργανώσεις, πέρα από προκατασκευασμένα εξεγερσιακά σχήματα. Το διάχυτο συναίσθημα εξέγερσης αντιπαρατίθεται σήμερα όχι μόνον σε μια πλευρά του πολιτικού κόσμου, αλλά σε ολόκληρο το επαγγελματοποιημένο πολιτικό σύστημα, που προσλαμβάνεται ότι λειτουργεί προς αποκλειστικό όφελος μιας ιδιότυπης εκσυγχρονιστικής, αριστεροδεξιάς, αντινεανικής και αντικοινωνικής ολιγαρχίας.

Για την εικόνα της σημερινής νεανικής καταστροφής δεν ευθύνονται οι ακραίες πολιτικές ιδεολογίες που εμφιλοχωρούν στη νέα γενιά: το ίδιο το σύστημα έχει προ πολλού αυτοπαγιδευτεί σε ακόμη πιο ακραίες οικονομικές και κοινωνικές επιλογές, των οποίων οι συνέπειες συσσωρεύονται και έρχονται σήμερα στο φως με την ευκαιρία της οικονομικής κρίσης και των επαναλαμβανόμενων σκανδάλων διαφθοράς και σήψης του πολιτικού προσωπικού. Η παγκοσμιοποίηση, ο νεοφιλελευθερισμός, η ασυδοσία του χρήματος και των αγορών κατέλυσαν κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης, με πρώτα θύματα τους νέους. Για τη νέα γενιά -μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους και άνεργους- η εξέγερση δεν είναι «ρομαντισμός» αλλά ζήτημα απλής επιβίωσης μέσα σε αποπνικτικό αντινεανικό περιβάλλον, σε κατεστραμμένο κοινωνικό τοπίο. Με τις ευαισθησίες και την αφύπνισή τους διαψεύδουν όσους προεξοφλούσαν τον ατομικισμό, την ιδιώτευση, την παθητικότητά τους, προκειμένου να συγκαλύπτουν με αυτό τον τρόπο τον δικό τους συμβιβασμό. Σήμερα, το νεανικό μήνυμα είναι ότι η κοινωνία μπορεί ν' αλλάξει και πρώτη δύναμη αλλαγής μπορούν να είναι οι νέοι, δηλαδή αυτοί ακριβώς που εθεωρούντο από τους «ρεαλιστές» και συμβιβασμένους ενήλικους ως ήδη «αλωμένοι».

Οσον αφορά τους βανδαλισμούς και τις βιαιοπραγίες, δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που η συντηρητική πλευρά αποτιμά ένα κοινωνικό κίνημα με βάση το κόστος των υλικών καταστροφών που προξενεί. Ετσι ακριβώς συνέβη στο παρελθόν, στη διάρκεια όλων ανεξαιρέτως των κοινωνικών διεκδικήσεων, έτσι συμβαίνει και σήμερα. Στη Γαλλία, από τον Μάιο του 1968, απέναντι σε κάθε νεανική κινητοποίηση, η πλευρά της τάξης αγνοεί συστηματικά το περιεχόμενο των διεκδικήσεων, προτάσσοντας το ζήτημα των υλικών καταστροφών, των οποίων την ευθύνη αποδίδει σε αυτούς που σπάζουν ό,τι συναντούν στον δρόμο τους (casseurs). Φυσικά, το υλικό κόστος αποτελεί σοβαρό ζήτημα, όμως και το κοινωνικό κίνημα αποτελεί επίσης σοβαρό ζήτημα. Και πάντως, η μια πλευρά δεν συγκαλύπτει την άλλη. Οταν προ τριετίας οι προαστιακοί πληθυσμοί του Παρισιού προέβαιναν επί δίμηνο σε εμπρησμούς ιδιωτικών αυτοκινήτων, η κοινή γνώμη διέγνωσε έλλειμμα κοινωνικής αφομοίωσης, ενώ η κυβέρνηση και ο σημερινός πρόεδρος ποινικοποίησαν το κοινωνικό πρόβλημα, υποκαθιστώντας σε αυτό τις φθορές ατομικής ιδιοκτησίας και περιουσίας. Ομως, η αλήθεια της μιας πλευράς δεν μπόρεσε να συσκοτίσει την αλήθεια της άλλης.

Σήμερα στη χώρα μας, ο θάνατος του 15χρονου Αλέξη αποβαίνει δικαιολογημένα εμβληματικός, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, παρ' όλο που η πλευρά της τάξης τον αποδίδει σε τυχαία περιστατικά, στα οποία υπαινίσσεται ότι μπορεί να ενέχεται και το θύμα. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι έτσι έχουν τα πράγματα, ο αντινεανικός παροξυσμός της κατά τις μέρες που έχουν ακολουθήσει δείχνει απόφαση να επιβάλει την εκδοχή της με μεθόδους καταστολής. Δεν προσφεύγει σε δημοκρατικό διάλογο με τους νέους, αλλά σε μεθόδους σκοτεινών εποχών. Αυτό δεν μειώνει την κοινωνική ανυποληψία της αλλά την αυξάνει ακόμη περισσότερο.

1. Βλ. Isabelle SOMMIER, Nous sommes sur une poudriere, Liberation, 12 Δεκεμβρίου 2008. - La violence revolutionnaire, Εκδόσεις Sciences-Ρο, Παρίσι 2008.



kvergo@gmail.com



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/12/2008

18 Δεκ 2008

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΥΜΟΣ …

Ως επαγγελματίας ψυχικής υγείας, δουλεύοντας με ανθρώπους και οικογένειες, και έχοντας ως σημαντικότερο υλικό υποστήριξης τα συναισθήματα, που διαμορφώνουν συμπεριφορές, σχέσεις και πρότυπα επικοινωνίας, προσεγγίζω το εξεγερσιακό γεγονός των τελευταίων ημερών, κάπως έτσι:

Ο θυμός, είναι ένα πρωτογενές συναίσθημα, τις περισσότερες φορές ένα ενστικτώδες αντανακλαστικό, που σκεπάζει βαθύτερα συναισθήματα. Κάτω από αυτό, κρύβεται, πόνος, θλίψη, απογοήτευση, αγωνία. Επιπλέον, το σύμπτωμα στο μέλος μιας οικογένειας – από κατάθλιψη, παραβατική συμπεριφορά, έως τοξικομανία ή ότι άλλο- υποδηλώνει, αφενός την παθογένεια του συστήματος, την δυσλειτουργία του, την εμπλοκή ή την παρακμή των προτύπων επικοινωνίας και αφετέρου μια τραγική έκκληση για αλλαγή των δεδομένων. Είναι μια απελπισμένη, ασαφής, ενίοτε αυτοκαταστροφική επισήμανση, πως το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό, αλλά συστημικό, αλληλεξαρτώμενο από τα μέρη του συνόλου.
Υπό την οπτική αυτή, ο φορέας του «τραύματος», του συμπτώματος, είναι μια «υγιής» φιγούρα, μέσα σε ένα οικογενειακό σύστημα που πρέπει να αλλάξει, αλλά η ομοιόστασή του, ακινητοποιεί τα υπόλοιπα μέλη που εμποδίζουν την αλλαγή.
Στην προσομοίωση που επιχειρώ, σε σχέση με τις αναλογίες για τον θυμό της νεολαίας - είναι άραγε μόνο αυτή; – το κοινωνικό σύμπτωμα της εξέγερσης και την ευθύνη όλων μας για την συντήρηση και παρακμή του συστήματος, αρωγός μου ο μέγας Μάνος Χατζιδάκις : « …την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί, διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως με αφέλεια, σ΄όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος», έστω, κι αν είναι ολίγοι, διακόσιοι, χίλιοι, εκατό, που προσπαθούν να ζήσουν, τουλάχιστον εκείνοι μόνοι, έτσι όπως τα ορίζει η φύση τους και όχι η κερδισμένη δια παγκοσμίου πολέμου επίσημη δουλεία. …» ή «…την αστυνομία, σπλάχνο εκ των σπλάχνων μας, να εκπροσωπεί ό,τι χολεριασμένο κι άρρωστο κρύβει βαθιά του ο άνθρωπος για να προστατέψει μ΄έναν ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα, σπίτι, εκκλησία, κράτος και οικογένεια.” ( Ιούνιος 1985, περιοδικό Τέταρτο).

Ακόμα, πιο συγκεκριμένα, στο κοινωνικό (οικογενειακό) σύστημα, το σύμπτωμα της εμπλοκής ορίζεται και από την αλλαγή ρόλων και προτύπων επικοινωνίας. Ο εξεγερμένος νέος, γίνεται ένα γονιός στην θέση του γονιού του, ένας «κοινωνικός υπερ-γονιός» (θέση πονεμένη και θλιβερή), που πέρα από την φωτιά στην βιτρίνα, πυρπολεί και τις βολεμένες συνειδήσεις μας, που ψάχνουν πολιτικές αναλύσεις, ηθικές ιαχές, καταδίκη της βίας και θεοποίηση της πορείας, συμβουλές για συγκεκριμένα αιτήματα, ή φτηνούς ακαδημαϊσμούς πλιατσικολογίας.
Είναι δυσλειτουργία το παιδί, να γίνεται γονιός, είναι αβάστακτο και άδικο.
Είναι όμως και μια εναγώνια έκκληση και απειλή : αφού εσείς, είτε έχετε αφεθεί στην πλαδαρή καταναλωτική ζωή σας και το χρήμα, είτε υπομένετε την ανεργία σας, την κοινωνική αδικία, την φτώχια, την καταστολή και το ξεπούλημα, τότε υπάρχουν οι δικές μας πράξεις. Και, τουλάχιστον, όσοι από εμάς έχουμε παιδιά, μας ζητούν να πάρουμε τις ευθύνες μας και να ριζοσπαστικοποιήσουμε την καθημερινότητά μας, για να αλλάξουμε τους όρους συμβίωσης μαζί τους. Διαφορετικά, θα αναλωνόμαστε , από το αν πρέπει να καταδικάσουμε ή να επικροτήσουμε τις …φωτιές. Το «κοινωνικό σύμπτωμα» (όπως και το οικογενειακό τραύμα) δεν είναι δίκαιο ή άδικο, μπορεί να είναι μόνο επιφανειακό ή βαθύ, ελαφρύ ή βαρύ, αλλά σίγουρα πονεμένο.

Είναι τέχνη, τελικά, να είσαι γονιός

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ


Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει λεχθεί. Από τις πιο ακραίες συναισθηματικές προσεγγίσεις, μέχρι τις πιο προχωρημένες (νηφάλιες ή μη) πολιτικές αναλύσεις. Η κρατική βία στο στόχαστρο, η κοινωνία υπό έλεγχο για τη μάλλον ουδέτερη στάση της και η νεολαία στο μικροσκόπιο δημοσιογράφων και «ειδικών».

Από 9 χρόνων έως 24 είναι τα 4 παιδιά μου και πάντα θεωρούσα πολιτικό καθήκον να είμαι δίπλα τους. Είναι επαναστατικό να παραδίδεις σε μια κοινωνία βουτηγμένη ώς τον λαιμό στην αναλγησία χρήσιμους ανθρώπους.

Αυτό που κατάλαβα είναι πως αν κάτι σε εξυψώνει ή σε καταβαραθρώνει στα μάτια των παιδιών σου είναι η συνέπεια ή μη λόγων και έργων. Ενοχικά ή όχι και προκειμένου να πάρεις μια απόφαση, πρέπει πάντα να τη διυλίζεις μέσα απ' τα μάτια τους και μια πιθανή αρνητική τους κρίση. Είναι τέχνη, τελικά, να είσαι γονιός.

Οσοι έπεσαν απ' τα σύννεφα, μετά τις τελευταίες κινητοποιήσεις τους, ας είναι έτοιμοι και για μια πτώση απ' το... Διάστημα γι' αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν.

Οχι, δεν πρόκειται απλώς και μόνο για ένα συσσωρευμένο θυμό γι' αυτά που βλέπουν να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια τους ή για τον φρικαλέο φόνο του συμμαθητή τους, είναι για το μέλλον που τους ετοιμάσαμε, αβέβαιο και σκοτεινό, που αρνούνται μ' αυτό τον εκρηκτικό τρόπο.

Συναισθηματικά φορτισμένη και επιθετική η επιστολή που μας απηύθυναν. Ας τη διαβάσουμε προσεκτικά. Ας δούμε πίσω από τις λέξεις, τους χαρακτηρισμούς και τον θυμό τους, τι ζητάνε από μας και τι τους έχουμε στερήσει. Και σίγουρα σ' αυτά που τους στερήσαμε δεν συγκαταλέγεται το κινητό τελευταίας τεχνολογίας ή το πιο ακριβό ρούχο της τάξης. Είναι η κατανόηση που τους λείπει κι ένας διάλογος που συνέχεια αναβάλλεται, γιατί... «έχω δουλειά τώρα, χρυσό μου».

Κι αυτή είναι η μία πλευρά του θέματος, η ατομική, η αυστηρώς οικογενειακή -πώς να το πω. Γιατί υπάρχει και η άλλη, η πλέον σοβαρή, η πλέον ουσιαστική, που δεν μπορεί παρά να περιστρέφεται γύρω από την πολιτική μας στάση και τη διαπαιδαγώγησή τους.

Πόσοι από μας πήραμε τα παιδιά μας σε μια διαδήλωση, πόσοι τους εξηγήσαμε για το θέατρο του παραλόγου που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια τους, πόσοι τους δείξαμε και μια διαφορετική διέξοδο πέρα από τον μοναδικό τάχα και κυρίαρχο στόχο της εισαγωγής σ' ένα πανεπιστήμιο.

... Αυτή η επιστολή που τόσο πρόθυμα φιλοξενήθηκε σε εφημερίδες και τα υπόλοιπα Μέσα, αλλά και τόσο εντέχνως αποσιωπήθηκαν οι παραλήπτες της. Κι αυτοί, δεν είναι οι μεροκαματιάρηδες γονείς, οι άνεργοι του Περάματος ή όπου ελληνικής Γης, δεν είναι οι άνθρωποι του μόχθου και της αγωνίας για τον επιούσιο. Οι παραλήπτες της επιστολής είναι οι χορτασμένοι, η περιβόητη μεσαία τάξη, που το μόνο ίσως που προσδοκά είναι να αυξήσει το εισόδημα χάριν μιας αόριστης ευδαιμονίας και διασφάλισης τάχα του μέλλοντος των παιδιών.

Αυτό το μοντέλο του ανθρώπου είναι που αρνούνται τα παιδιά που διαμαρτύρονται. Αυτό το μοντέλο είναι που δεν θέλουν να υιοθετήσουν όταν αργότερα γίνουν γονείς, για τα παιδιά τους και μακάρι να το θυμούνται και να το πετύχουν. Αυτή την υποκριτική στάση στηλιτεύουν και καλά κάνουν που μας βγάζουν τη γλώσσα κατάμουτρα. Γιατί θα μπορούσαν άνετα και να μας φτύσουν.

Πατέρας εκ πεποιθήσεως

Υ.Γ.: Από σύνθημα σε τοίχο της Θεσσαλονίκης: «Το κράτος εξοστρακίζει σφαίρες και ο Κούγιας μαλακίες».




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/12/2008