ΚΑΠΟΤΕ ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΝ ΜΕ ΠΕΤΡΕΣ...

ΚΑΠΟΤΕ ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΝ ΜΕ ΠΕΤΡΕΣ...
ΤΩΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΞΙΕΣ, ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ, Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ, O ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ...!!!

Η ...ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Η ...ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
Ο βυθός της λίμνης του...εκσυγχρονισμού

Άφήστε τα δέντρα, φτιάξτε φράγματα!!!

Το Φαραωνικό φράγμα του Αχελώου!

Οι πληγές της Φύσης...

Κόψτε το δέντρο, εμποδίζει την θέα.

"Θα γίνουμε όπως η Λίμνη Πλαστήρα", μου είπαν οι κάτοικοι!!!

19 Δεκ 2008

Η εξέγερση των νέων

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ


Χρειάζεται σοβαρός βαθμός πολιτικής μυωπίας για να παραβλέπει κανείς τη νεανική εξέγερση των ημερών μας ή να την αντισταθμίζει με τους βανδαλισμούς, που οπωσδήποτε ασκούνται σε εκτεταμένη κλίμακα. Οταν τα όρια μεταξύ των δύο φαινομένων αποβαίνουν δυσδιάκριτα, τότε αυτό υπογραμμίζει κυρίως την καταλυτική απόγνωση των νέων. Οι ακραίες συμπεριφορές δεν ακυρώνουν το νεανικό κίνημα, αλλά μαρτυρούν το μέγεθος της καταστροφής, στο οποίο έχουν περιέλθει οι εξεγειρόμενοι. Η δυσφορία των μαθητικών και φοιτητικών πληθυσμών στο πλαίσιο της σημερινής κοινωνίας λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις και, όπως δείχνουν τα πράγματα, σε αυτό το «τρομακτικό παιχνίδι», στο οποίο «η ζωή παλεύει με τον θάνατο», εάν σήμερα συμβαίνει η χώρα μας να προηγείται, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες δεν μένουν αμέτοχες αλλά, με κομμένη ανάσα, ανησυχούν επίσης, συμπάσχουν, ευθυγραμμίζονται.

Η νεανική απόγνωση λαμβάνει σήμερα μορφές νέας αντίστασης και παράτολμου κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Αξιώνουν να πέσει η κυβέρνηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θ' αξιώσουν το ίδιο και για την επόμενη. Αξιώνουν μια νέα κοινωνία, ανοικτή στους νέους και όχι ερμητικά κλειστή, όπως η σημερινή. Οταν το μέλλον είναι μαύρο και το παρόν ανύπαρκτο, όταν η περιθωριοποίηση και η προσωρινότητα είναι τα μόνα που η κοινωνία επαγγέλλεται στα παιδιά της, αυτό συνεπάγεται σοβαρό ρήγμα μεταξύ των γενεών. Οταν τα διπλώματα δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, όταν η κοινωνική κινητικότητα, αντί να ενσωματώνει, απορρίπτει μαζικά στα περιθώρια, οι νέοι αποξενώνονται, μετατρέπονται σε απόκληρους, σε αντιπαράθεση με ολόκληρη την κοινωνία. Η τελευταία τούς αντιμετωπίζει με ολιγωρία και φόβο, προσφεύγοντας στην άγονη μέθοδο της καταστολής.

Στην Ευρώπη, πολλαπλές κοινωνιολογικές έρευνες διαπιστώνουν ότι είναι η πρώτη φορά κατά τη μεταπολεμική περίοδο που οι νέοι έχουν τη βεβαιότητα ότι θα ζήσουν χειρότερη και περισσότερο υποβαθμισμένη ζωή απ' ό,τι οι γονείς τους. Επίσης, οι γονείς βλέπουν καθημερινά το βιοτικό επίπεδο και την κοινωνική κατάστασή τους να υποβαθμίζονται χωρίς τέλος. Η συνοχή των κοινωνικών ιστών αποσαθρώνεται, οι κοινωνίες ρηγματοποιούνται, μεταβάλλονται σε εύφλεκτες «πυριτιδαποθήκες». Οι νεανικοί πληθυσμοί, με επικεφαλής τους μαθητικούς και φοιτητικούς, ανάβουν θρυαλλίδα, που μπορεί να πυροδοτήσει γενικότερη κοινωνική ανάφλεξη. Αυτό διατυπώνεται σήμερα από τη Γαλλίδα κοινωνιολόγο Ιζαμπέλ Σομμιέ στο πρόσφατο βιβλίο της για τις χώρες του «λατινικού τόξου» -Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, με βάση το «ελληνικό υπόδειγμα»1. Ο τύπος της νεανικής εξέγερσης είναι κοινωνικός: αυθόρμητος, πέρα και σε αντίθεση με πολιτικά κόμματα και οργανώσεις, πέρα από προκατασκευασμένα εξεγερσιακά σχήματα. Το διάχυτο συναίσθημα εξέγερσης αντιπαρατίθεται σήμερα όχι μόνον σε μια πλευρά του πολιτικού κόσμου, αλλά σε ολόκληρο το επαγγελματοποιημένο πολιτικό σύστημα, που προσλαμβάνεται ότι λειτουργεί προς αποκλειστικό όφελος μιας ιδιότυπης εκσυγχρονιστικής, αριστεροδεξιάς, αντινεανικής και αντικοινωνικής ολιγαρχίας.

Για την εικόνα της σημερινής νεανικής καταστροφής δεν ευθύνονται οι ακραίες πολιτικές ιδεολογίες που εμφιλοχωρούν στη νέα γενιά: το ίδιο το σύστημα έχει προ πολλού αυτοπαγιδευτεί σε ακόμη πιο ακραίες οικονομικές και κοινωνικές επιλογές, των οποίων οι συνέπειες συσσωρεύονται και έρχονται σήμερα στο φως με την ευκαιρία της οικονομικής κρίσης και των επαναλαμβανόμενων σκανδάλων διαφθοράς και σήψης του πολιτικού προσωπικού. Η παγκοσμιοποίηση, ο νεοφιλελευθερισμός, η ασυδοσία του χρήματος και των αγορών κατέλυσαν κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης, με πρώτα θύματα τους νέους. Για τη νέα γενιά -μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους και άνεργους- η εξέγερση δεν είναι «ρομαντισμός» αλλά ζήτημα απλής επιβίωσης μέσα σε αποπνικτικό αντινεανικό περιβάλλον, σε κατεστραμμένο κοινωνικό τοπίο. Με τις ευαισθησίες και την αφύπνισή τους διαψεύδουν όσους προεξοφλούσαν τον ατομικισμό, την ιδιώτευση, την παθητικότητά τους, προκειμένου να συγκαλύπτουν με αυτό τον τρόπο τον δικό τους συμβιβασμό. Σήμερα, το νεανικό μήνυμα είναι ότι η κοινωνία μπορεί ν' αλλάξει και πρώτη δύναμη αλλαγής μπορούν να είναι οι νέοι, δηλαδή αυτοί ακριβώς που εθεωρούντο από τους «ρεαλιστές» και συμβιβασμένους ενήλικους ως ήδη «αλωμένοι».

Οσον αφορά τους βανδαλισμούς και τις βιαιοπραγίες, δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που η συντηρητική πλευρά αποτιμά ένα κοινωνικό κίνημα με βάση το κόστος των υλικών καταστροφών που προξενεί. Ετσι ακριβώς συνέβη στο παρελθόν, στη διάρκεια όλων ανεξαιρέτως των κοινωνικών διεκδικήσεων, έτσι συμβαίνει και σήμερα. Στη Γαλλία, από τον Μάιο του 1968, απέναντι σε κάθε νεανική κινητοποίηση, η πλευρά της τάξης αγνοεί συστηματικά το περιεχόμενο των διεκδικήσεων, προτάσσοντας το ζήτημα των υλικών καταστροφών, των οποίων την ευθύνη αποδίδει σε αυτούς που σπάζουν ό,τι συναντούν στον δρόμο τους (casseurs). Φυσικά, το υλικό κόστος αποτελεί σοβαρό ζήτημα, όμως και το κοινωνικό κίνημα αποτελεί επίσης σοβαρό ζήτημα. Και πάντως, η μια πλευρά δεν συγκαλύπτει την άλλη. Οταν προ τριετίας οι προαστιακοί πληθυσμοί του Παρισιού προέβαιναν επί δίμηνο σε εμπρησμούς ιδιωτικών αυτοκινήτων, η κοινή γνώμη διέγνωσε έλλειμμα κοινωνικής αφομοίωσης, ενώ η κυβέρνηση και ο σημερινός πρόεδρος ποινικοποίησαν το κοινωνικό πρόβλημα, υποκαθιστώντας σε αυτό τις φθορές ατομικής ιδιοκτησίας και περιουσίας. Ομως, η αλήθεια της μιας πλευράς δεν μπόρεσε να συσκοτίσει την αλήθεια της άλλης.

Σήμερα στη χώρα μας, ο θάνατος του 15χρονου Αλέξη αποβαίνει δικαιολογημένα εμβληματικός, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, παρ' όλο που η πλευρά της τάξης τον αποδίδει σε τυχαία περιστατικά, στα οποία υπαινίσσεται ότι μπορεί να ενέχεται και το θύμα. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι έτσι έχουν τα πράγματα, ο αντινεανικός παροξυσμός της κατά τις μέρες που έχουν ακολουθήσει δείχνει απόφαση να επιβάλει την εκδοχή της με μεθόδους καταστολής. Δεν προσφεύγει σε δημοκρατικό διάλογο με τους νέους, αλλά σε μεθόδους σκοτεινών εποχών. Αυτό δεν μειώνει την κοινωνική ανυποληψία της αλλά την αυξάνει ακόμη περισσότερο.

1. Βλ. Isabelle SOMMIER, Nous sommes sur une poudriere, Liberation, 12 Δεκεμβρίου 2008. - La violence revolutionnaire, Εκδόσεις Sciences-Ρο, Παρίσι 2008.



kvergo@gmail.com



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/12/2008

Δεν υπάρχουν σχόλια: