Είναι τέχνη, τελικά, να είσαι γονιός

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ


Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει λεχθεί. Από τις πιο ακραίες συναισθηματικές προσεγγίσεις, μέχρι τις πιο προχωρημένες (νηφάλιες ή μη) πολιτικές αναλύσεις. Η κρατική βία στο στόχαστρο, η κοινωνία υπό έλεγχο για τη μάλλον ουδέτερη στάση της και η νεολαία στο μικροσκόπιο δημοσιογράφων και «ειδικών».

Από 9 χρόνων έως 24 είναι τα 4 παιδιά μου και πάντα θεωρούσα πολιτικό καθήκον να είμαι δίπλα τους. Είναι επαναστατικό να παραδίδεις σε μια κοινωνία βουτηγμένη ώς τον λαιμό στην αναλγησία χρήσιμους ανθρώπους.

Αυτό που κατάλαβα είναι πως αν κάτι σε εξυψώνει ή σε καταβαραθρώνει στα μάτια των παιδιών σου είναι η συνέπεια ή μη λόγων και έργων. Ενοχικά ή όχι και προκειμένου να πάρεις μια απόφαση, πρέπει πάντα να τη διυλίζεις μέσα απ' τα μάτια τους και μια πιθανή αρνητική τους κρίση. Είναι τέχνη, τελικά, να είσαι γονιός.

Οσοι έπεσαν απ' τα σύννεφα, μετά τις τελευταίες κινητοποιήσεις τους, ας είναι έτοιμοι και για μια πτώση απ' το... Διάστημα γι' αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν.

Οχι, δεν πρόκειται απλώς και μόνο για ένα συσσωρευμένο θυμό γι' αυτά που βλέπουν να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια τους ή για τον φρικαλέο φόνο του συμμαθητή τους, είναι για το μέλλον που τους ετοιμάσαμε, αβέβαιο και σκοτεινό, που αρνούνται μ' αυτό τον εκρηκτικό τρόπο.

Συναισθηματικά φορτισμένη και επιθετική η επιστολή που μας απηύθυναν. Ας τη διαβάσουμε προσεκτικά. Ας δούμε πίσω από τις λέξεις, τους χαρακτηρισμούς και τον θυμό τους, τι ζητάνε από μας και τι τους έχουμε στερήσει. Και σίγουρα σ' αυτά που τους στερήσαμε δεν συγκαταλέγεται το κινητό τελευταίας τεχνολογίας ή το πιο ακριβό ρούχο της τάξης. Είναι η κατανόηση που τους λείπει κι ένας διάλογος που συνέχεια αναβάλλεται, γιατί... «έχω δουλειά τώρα, χρυσό μου».

Κι αυτή είναι η μία πλευρά του θέματος, η ατομική, η αυστηρώς οικογενειακή -πώς να το πω. Γιατί υπάρχει και η άλλη, η πλέον σοβαρή, η πλέον ουσιαστική, που δεν μπορεί παρά να περιστρέφεται γύρω από την πολιτική μας στάση και τη διαπαιδαγώγησή τους.

Πόσοι από μας πήραμε τα παιδιά μας σε μια διαδήλωση, πόσοι τους εξηγήσαμε για το θέατρο του παραλόγου που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια τους, πόσοι τους δείξαμε και μια διαφορετική διέξοδο πέρα από τον μοναδικό τάχα και κυρίαρχο στόχο της εισαγωγής σ' ένα πανεπιστήμιο.

... Αυτή η επιστολή που τόσο πρόθυμα φιλοξενήθηκε σε εφημερίδες και τα υπόλοιπα Μέσα, αλλά και τόσο εντέχνως αποσιωπήθηκαν οι παραλήπτες της. Κι αυτοί, δεν είναι οι μεροκαματιάρηδες γονείς, οι άνεργοι του Περάματος ή όπου ελληνικής Γης, δεν είναι οι άνθρωποι του μόχθου και της αγωνίας για τον επιούσιο. Οι παραλήπτες της επιστολής είναι οι χορτασμένοι, η περιβόητη μεσαία τάξη, που το μόνο ίσως που προσδοκά είναι να αυξήσει το εισόδημα χάριν μιας αόριστης ευδαιμονίας και διασφάλισης τάχα του μέλλοντος των παιδιών.

Αυτό το μοντέλο του ανθρώπου είναι που αρνούνται τα παιδιά που διαμαρτύρονται. Αυτό το μοντέλο είναι που δεν θέλουν να υιοθετήσουν όταν αργότερα γίνουν γονείς, για τα παιδιά τους και μακάρι να το θυμούνται και να το πετύχουν. Αυτή την υποκριτική στάση στηλιτεύουν και καλά κάνουν που μας βγάζουν τη γλώσσα κατάμουτρα. Γιατί θα μπορούσαν άνετα και να μας φτύσουν.

Πατέρας εκ πεποιθήσεως

Υ.Γ.: Από σύνθημα σε τοίχο της Θεσσαλονίκης: «Το κράτος εξοστρακίζει σφαίρες και ο Κούγιας μαλακίες».




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/12/2008