ΠΕΡΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ...

«…Λέω, δεν μπορεί όλο το κόμμα να κάνει λάθος, εγώ είμαι που δεν καταλαβαίνω τις αναγκαιότητες της κοινωνικής εξέλιξης. …Μη σ’τα πολυλογώ λοιπόν, το’ραψα, ξαναμελέτησα τις θέσεις και τις ανάλυσα στην οργάνωσή μου. Ξέρεις, πάλι κεντρικό πρόβλημα η ανάπτυξη, η ανάπτυξη, και γώ μιλούσα και σκεφτόμουνα, τι είναι αυτή η ανάπτυξη και γιατί να μ’ενδιαφέρει εμένα που κάνω δίαιτα για να μην παχύνω, που δεν βρίσκω καθαρή θάλασσα να κολυμπήσω, που εισπνέω μολυσμένο αέρα…Και όλα αυτά, τέλος πάντων, τα γνωστά και γω να φτιάχνω πλαστικά λουλούδια, αφού η ανάπτυξη σκότωσε τα πραγματικά και ο άλλος γι αυτή την ανάπτυξη να θάβει τα προϊόντα της γης του και τα ρέστα. …Ίσως επηρεασμένος απ’αυτές τις σκέψεις και ενώ από βραδύς ετοίμασα την ομιλία μου για το συνέδριο, χωρίς να τολμώ και να τις αναφέρω βέβαια, έπεσα για ύπνο και είδα ένα παράξενο όνειρο…Ότι τάχα λύσαμε διαπαντός το πρόβλημα της ανάπτυξης, ότι είχαμε φτάσει στο ύψιστο επίπεδο της παραγωγικής διαδικασίας, φτάσαμε δηλαδή στο σημείο της ολικής ανακύκλωσης, χέζαμε και τρώγαμε τα σκατά μας και πάλι απ’την αρχή. Όλη η φύση και όλα τα πράγματα γύρω μας ήταν φτιαγμένα από σκατά : σπίτια, έπιπλα, παράσημα …Ναι, είχαμε και τέτοια. Όποιος, να πούμε, έχεζε πιο πολύ, θεωρούνταν ευεργέτης, γιατί, όπως σου είπα, τα σκατά δεν ήταν μόνο τροφή, αλλά και το μοναδικό υλικό που υπήρχε στον πλανήτη μας, απ’αυτό κατασκευάζαμε τα πάντα. Έτσι, τα χάριζε στην κοινωνία που τα χρησιμοποιούσε για το κοινωνικό σύνολο. Μόνο στην θάλασσα, που ήταν επίσης από σκατά και στα ποτάμια, φύτρωναν ακόμα κάτι παράξενα φρούτα, μακριά και κίτρινα, σαν τις τορπίλες του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, που τα έτρωγαν όμως μόνο οι πλούσιοι, αυτοί δηλαδή που έκαναν τα περισσότερα σκατά, κι έτσι το ταξικό σύστημα της κοινωνίας διαιωνιζόταν και παντού κώλοι, κώλοι τεράστιοι, στις αφίσες, στην τηλεόραση, παντού σου λέω – δεν έβλεπες ανθρώπινο πρόσωπο.»


Απόσπασμα απο το βιβλίο του Χρόνη Μίσιου : «Χαμογέλα, ρε…τι σου ζητάνε;»
Αθήνα 1988.